Het is niet dat ik bewust Old Timers spaar. Het is meer iets dat me overkomt. Of eigenlijk is het een gevolg van een dieper liggend probleem waar ik liever niet meteen voor uitkom omdat mijn deel van de samenleving dat gezond, duurzaam en verantwoord hoog in het vaandel heeft staan daarop spuugt.
Well, haters gonna hate.
Laten we het ‘impuls aankopen’ noemen, dat klinkt liever dan binge killing of bipolaire trek. Als een broek een maat te klein, blijft het afwachten of die ambitie om er in te passen ook gehaald gaat worden of dat deze eeuwig blijft hangen in de kast. Bij mij eindigen miskopen dan gistend op de kast, of rottend onderin de koelkast.
Omdat: nogal gevoelig voor aanbiedingen in het vegetarische segment van de supermarkt. Ze zien er gewoon zo mooi uit met meer, en ik wil niet dat ze alleen en eenzaam in mijn fruitschaal leven. Maar goed, een six-pack appels, is ongeveer net zo onbereikbaar in de sportschool als in mijn maag. Blijkt. Ongeacht of zijn tank nog vol met sap zit. Als ze eenmaal lid zijn van tha gang, at a certain point, even apples go bad.
The Last Blog Available 