Vanochtend ontstond er wat verwarring.
Eergisteren werd mij meegedeeld dat ik gisteren waarschijnlijk van kamer moest veranderen. Dat werd per telefoon veranderd in vandaag. Voor de zekerheid toch nog even langs de receptie om te checken of dat daadwerkelijk door zou gaan nu de ochtend van D-day aangebroken was. Ik begreep van wel.
Ik wil best 2 kamers opschuiven, al was niet duidelijke waarom, maar met logica ben ik hier nog niet zo ver gekomen.
Het driehoeksgesprek met de mensen van de receptie die allemaal een ander Engels woord kenden verliep geheel vlekkeloos over in de fase dat ik begeleid werd om mijn koffers vast op te halen die uiteraard nog niet ingepakt klaar stonden.
Na een korte demonstratie dat al mijn spullen nog door de kamer lagen, zou de hulp in kwestie 5 minuten later terug komen. Het moment dat ik de koffer dichtrits gaat de telefoon met een Engels sprekende stem die het hotel even uit de brand helpt en mij vertelt dat ze het niet goed hebben doorgegeven maar dat ik toch niet van kamer hoef te wisselen.
Koffer weer open, wordt op de deur geklopt door de terugkerende man inclusief versterking om mijn koffer mee te nemen. Uitleggen dat ik net hoorde dat de verhuizing van de baan is, eindigde in dat ik met al m’n spullen bij de receptie terecht kom. Ze zijn te dienstverlenend. De man met de koffer, de vrouw met mijn appels.
De gezichten bij de receptie uiteraard hoogst verbaasd, en na een minuut of 5 koortsachting onderling overleg komt de mededeling:
‘you no change room’.
Ik, stralend: I Know! Opluchting: ‘Ah, you know’. Totale verwarring bij de attente jongen die mijn koffer vasthoudt maar we zijn eruit. Ik blijf voorlopig in kamer 8211 op de tweede verdieping.
The Last Blog Available 