Sintercomplex

Het complexe van het leven zit in de simpelste dingen.

Heb ik vandaag een pak crackers gekregen van Sinterklaas? Dat vraag ik me sinds twee uur af. De bedoeling was dat ik mezelf de crackers cadeau zou doen in de categorie ‘wees altijd dankbaar voor het eten dat je kan kopen, ook bij de supermarkt om de hoek, en geniet daarvan’. Alleen die principes werden ruw verstoord bij de kassa.

‘Nou die crackers krijgt u gratis hoor.’

Huh? Ik zocht meteen naar het deel wat door de muizen zou zijn aangevreten. Stralend gaf het kassameisje mij een schouderophalen. Dat deel was er niet.

‘De wrapper met de barcode is er afgescheurd, dan houdt het op.’ Prachtig moment. En ik hou van mijn kassameisjes, of ze me nu wel of niet naar mijn leeftijd vragen. Dus wilde ik simultaan iets grappigs over de situatie zeggen en haar een hele fijne Sinterklaas wensen (de rest van de boodschappen betrof vooral ook chocola en chocolademelk).

Alleen dat ging niet. Dus het werd het gillend saaie, degelijke:

‘eeeh oké, weet je het zeker?, nou dank je!’

Bah. Mijn gevoel voor humor zat vast in de schoorsteen van de vraag of je uberhaupt nog wel iets kan zeggen over Sinterklaas tegen een meisje met een donkere huid. Ook al geeft ze je een pak crackers cadeau op 5 december.