Bij het stoplicht werd ik aangesproken door een Nederlander van zeg maar Noordafrikaanse of Oostgriekse komaf. In die wijk, lastig. De toon veroordelend, bestraffend zelfs.

Hij was diep teleurgesteld in mij, zoveel begreep ik zelfs door de muziek van mijn oordopjes heen.

Het bleef rood, dus dan ga je het gesprek aan.

Bagagedrager vergaan, de spatborden van ducttape aan elkaar hangend en ik had geen licht (in my defense: op dat moment was het nog niet donker genoeg, het zat nog in m’n tas).

Dat ik nog vooruit kon op dat barrel wat doorgaat voor mijn fiets. Deze fietsenmaker was hoogst verbaasd dat een fiets van zeker 20 jaar in mijn ogen precies ‘diefstalproof’ genoeg is om de afweging persoonlijke veiligheid versus rijgemak positief te laten uitslaan. Ik moest vooral langskomen voor een reparatiebeurt.

Aangezien het discussietechnisch dit jaar beter is om Sinterklaas in zijn geheel over te slaan

(ik hoorde bij de intocht hier in het centrum alleen maar sirenes dus ik heb ‘banketbakkersnoten’ in de kast liggen en daar laat ik het bij)

en Kerst min of meer al volgeboekt is, ga ik gelijk maar voor de troepen uit. Hoppakee. Goede voornemens voor het nieuwe jaar, de eerste is binnen. Per 1 januari 2015 heb ik de sportschool opgezegd.

Ik ben dus moe en lig in bed. Zeg maar.

Een moedige poging om morgen fit te zijn voor een stukje logistieke weekendbeleving. In realiteit: bedenken dat de volledige voorbereiding die ik totaal mislukt over drie weken wilde spreiden in 4 uur van een ochtend gepropt moet worden. Fingers crossed dat ik mijn rijbewijs kan vinden.

In feite hebben alle huwelijken van het jaar besloten op dezelfde dag plaats te vinden, dus aan mij de uitdaging om de strakke planning ook daadwerkelijk zo uit te voeren dat ik bij alle ja-woorden en feestjes kan zijn. En niet alleen maar in mijn roze bloemenjukje met kaplaarzen en tent in een file sta, of iets dergelijks. Adressen, ik moet vooral de adressen meenemen. Denk niet dat de bruid de telefoon nog opneemt als ik voorbij Delft niet meer precies weet welke stad ik moet hebben.

Maar goed, de planning is er. 23.15u = slaap vatten.

Ik word alleen gesaboteerd doordat ik zo stom was muziek aan te zetten om in ieder geval een stukje mee te dansen met de mensen in Amsterdam. Twee voetjes, samen met het dekbed, zwierend door de lucht. Zucht.

Nadat ik bij het afgaan van de vierde snooze besloten had dat om 8 uur op het stembureau staan om aansluitend in stijl te kunnen ontbijten in Des Indes ’em toch niet ging worden i.v.m. vroeger opstaan enzo, had ik het hele concept verkiezingen een beetje uit het oog verloren.

Min of meer onder begeleiding tussen de bedrijven door nog even langs het stembureau vanuit werk,

in het stemhokje problemen met het uit- en invouwen van een A1-poster vol namen en uit baldadigheid een vakje ingekleurd ondanks mijn non-stop zwevend kiezerschap. En dan blijkt halverwege de ochtend erop ineens dat ik goed had gegokt en dat ‘we’ gewonnen hebben. Weer vier jaar leven met de consequenties.

Het voelt alsof je een kortingsbon wint met bingo. Je bent blij dat je goed zat maar geen idee wat je met het product verder zou moeten. En dit kan je niet door geven als cadeau voor het dochtertje van een vage bekende onder het mom van: ‘is volgens mij echt iets voor jou’. Politiek commitment, ik zie het maar als een generale repetitie voor de volgende verkiezingen. Dan gaan we echt los.