Category: Handling Stuff

Right on Schedule

De was, check. De afwas, check.

Douchen, opstaan, aankleden, check. Tent inpakken, check. Ineens een ingeving krijgen voor cadeau, check. Halve stad afrennen voor 1 en 2 eurocentmuntjes, check. Plakband, plakband, check. Jurk aan, check. Printer faalt, check. Strak op tijd de auto halen, check. Autopapieren kwijt, check. Voorbij Rotterdam komen, check. Strak op tijd de afslag, check. File op de afslag, check. Getoeter omdat ik stilsta voor het kruispunt, snel de kaart checkend, check. Op de gok rechtsaf een parkeerplaats op, check. Rennen, rennen, check. Waar is de ingang van dit pand?, check. Ja-woord, check. Prachtig bruidspaar uitzwaaien, check. 15.00u en vergeten te ontbijten en lunchen, check. Broodje kroket naast een straatmuziekant, check. Op naar huwelijk, 2.

Bedtimes

Ik ben dus moe en lig in bed. Zeg maar.

Een moedige poging om morgen fit te zijn voor een stukje logistieke weekendbeleving. In realiteit: bedenken dat de volledige voorbereiding die ik totaal mislukt over drie weken wilde spreiden in 4 uur van een ochtend gepropt moet worden. Fingers crossed dat ik mijn rijbewijs kan vinden.

In feite hebben alle huwelijken van het jaar besloten op dezelfde dag plaats te vinden, dus aan mij de uitdaging om de strakke planning ook daadwerkelijk zo uit te voeren dat ik bij alle ja-woorden en feestjes kan zijn. En niet alleen maar in mijn roze bloemenjukje met kaplaarzen en tent in een file sta, of iets dergelijks. Adressen, ik moet vooral de adressen meenemen. Denk niet dat de bruid de telefoon nog opneemt als ik voorbij Delft niet meer precies weet welke stad ik moet hebben.

Maar goed, de planning is er. 23.15u = slaap vatten.

Ik word alleen gesaboteerd doordat ik zo stom was muziek aan te zetten om in ieder geval een stukje mee te dansen met de mensen in Amsterdam. Twee voetjes, samen met het dekbed, zwierend door de lucht. Zucht.

End of Days

De supermarkt had vandaag een beetje het ‘end of days’ gevoel:

mensen liepen heel druk heen en weer (het ontlopen van weaponized ebola), te veel geluid (zombies – of kinderen) en alles was op, of leeg (de plunderende hordes). Beelden die je alleen uit films kent, of zoals het er nu in Rusland uit moet zien zonder onze tomaten.

Althans zo kwam het bij mij binnen, op mijn slippertjes voorzichtig met m’n kater door het gangpad schuifelend op zoek naar een wel-rijpe avocado of iets anders dat als ontbijt na lunchtijd door kon gaan. Je weet nooit zeker of je net even de rellen of quarantaine maatregelen gemist hebt. Meteen die twijfel of je in bed de nu.nl app nog wel gecheckt had en of dat soort nieuws er dan wel op zou staan. Want wie let er nou echt goed op na een nachttrein?

Excuses, ze gaan zo snel mogelijk de schappen aanvullen.

De kranten roepen al weken dat Den Haag een no-go area is. En het had ook zo lekker hard geonweerd in de ochtend dus dan weet je nooit meer precies of de wereld buiten de voordeur nog een beetje heel is. Alleen volgens de briefjes bij de kassa is het een logistieke storing vanuit het distributiecentrum.

Consequenties

Nadat ik bij het afgaan van de vierde snooze besloten had dat om 8 uur op het stembureau staan om aansluitend in stijl te kunnen ontbijten in Des Indes ’em toch niet ging worden i.v.m. vroeger opstaan enzo, had ik het hele concept verkiezingen een beetje uit het oog verloren.

Min of meer onder begeleiding tussen de bedrijven door nog even langs het stembureau vanuit werk,

in het stemhokje problemen met het uit- en invouwen van een A1-poster vol namen en uit baldadigheid een vakje ingekleurd ondanks mijn non-stop zwevend kiezerschap. En dan blijkt halverwege de ochtend erop ineens dat ik goed had gegokt en dat ‘we’ gewonnen hebben. Weer vier jaar leven met de consequenties.

Het voelt alsof je een kortingsbon wint met bingo. Je bent blij dat je goed zat maar geen idee wat je met het product verder zou moeten. En dit kan je niet door geven als cadeau voor het dochtertje van een vage bekende onder het mom van: ‘is volgens mij echt iets voor jou’. Politiek commitment, ik zie het maar als een generale repetitie voor de volgende verkiezingen. Dan gaan we echt los.

Only the Brave

673674952696481Vanwege de regen. Aangezien de winter dit jaar niet heeft doorgezet; schaatsmedailles in de meest kleurloze Olympische Spelen ever, tellen niet. Omdat mijn Kerstverlichting het niet meer in z’n eentje redt om de sfeer er in te brengen.

Veel te vroeg natuurlijk maar dit weekend ben ik hoopvol. Vastbesloten om de lente in huis te halen, heb ik gisteren op de gok een flinke bos hout aangeschaft. En vandaag, de eerste moedige bloem.

Champion! Ik ben de rest van de dag aanmoedigende woorden naar mijn vaas roepen.

Good Citizen

Nieuwe maand, nieuwe stappen.

Ik overweeg deze ochtend maar meteen een daad te stellen waarmee ik bijdraag aan een stuk veiligheid van de samenleving en de essentie van het Nederlanderschap naar een hoger plan til.

De overheid geeft mij die kans dus waarom niet met beide handen aangrijpen?

BAM*!: Waterschapsbelasting betaald, 8 weken voor de deadline. Als de dijken doorbreken, dan wel de boel onderloopt, lag het in ieder geval niet aan mij. Voel me nu ook heel erg verbonden met wateroverlast. Opstaan, douchen!

* ‘BAM’ uit medeleven voor vergane glorie omdat het er ook niets aan kan doen dat Tofik Dibi het uncool gemaakt heeft.