Op een bepaald moment zal je toch dat stukje zelfstandigheid moeten tonen.

De tijden dat de klusjesman van beneden ingreep omdat hij mijn geklungel niet langer aan kon zien, liggen alweer jaren achter me en er is maar zoveel dat je met geld gedaan kan krijgen. Dus, vanavond moest die achterband geplakt.

Hoe de band is lekgeraakt is een raadsel want fiets 1 staat al 3 maanden stil i.v.m. een gebroken trap-as, of zoals de fietsenmaker gisteren zei: ‘de fiets is een beetje zielig’ nadat hij 45 minuten (I kid you not) op dat ding had staan bikken afkeurende blikken werpend op de staat van mijn achterwiel (ik noem het: een vliegwiel van roest) en de rest (verbogen staal en handvol duct tape) terwijl ik braaf in een stoel ernaast zat te wachten. ‘Waarom blijf je daar bij zitten?’ hoor ik je denken.

Nou, 1. omdat het toch een beetje de openhartoperatie onder de 20 jaar trouwe fietsen is (blijkbaar naief om te denken dat dat in 10 minuten gepiept is) en 2. omdat ik 2 dagen eerder op weg naar het strand naast reserve fiets 1 had gezeten voor slechts een nieuwe ketting (en onderscheid daarin maken geeft alleen maar gezeik over van wie je dan het meest houd enzo). Ik had natuurlijk gewoon kunnen blijven fietsen op reservefiets 1 ware het niet dat deze vanochtend meteen mijn broekspijp meepakte dus voortaan noem ik ’em korterokjesfiets.

Ik begrijp zijn punt maar het kan niet altijd feest zijn.

Terug dus naar het oude besje dat ik na een uur of 3 bij de fietsenmaker (we zijn nu vrienden, maar het voelt alsof ik dat gekocht heb) van de beademing mocht halen; alleen die band dus nog. Stukje revalidatie waar toch die female touch voor nodig is. En zoals alle vrouwen begin je met het opdrinken van dat restant fles prosecco, waar sinds een week niet heel veel prik meer inzit, om het proces te analyseren. Daarna ging het van een leien dakje. Weet alleen nu niet wat ik met 3 fietsen aan moet, maar goed.

Ja. Krap een week in mn nabijheid en ik heb ‘m al bruut uit bed geschopt.

Nou ja, het lag meer in de buurt van per ongeluk met m’n hand een zetje geven dan een karatetrap recht in de kwetsbare gedeelten. En het was ook meer vanaf het nachtkastje dan vanonder de dekens. Ze zeggen dat het moment dat je voor het eerst je smart phone op de grond laat vallen het ergste is. De moderne variant van die bijna-bijna-doodervaring, schijnbaar.

Valt me alles mee, en so far geen blijvende schade behalve dat de schrik er wel goed in zal zitten bij ‘m; dus er zal weer gewerkt moeten worden aan het opbouwen van die vertrouwensband. Ns kijken of daar een app voor is.. of ik moet m gewoon toch mee in bed nemen, wellicht is dat beter.